"Έχοντας ζήσει από κόντα την υγειονομική περίθαλψη ασφαλισμένων και μη στι ΗΠΑ κι ως εργαζόμενη στον χώρο της υγείας εκεί (μετά από τη απόλυση μου από τον εκπαιδευτικό χώρο στην Ελλάδα της κρίσης και της διαφθοράς), έρχομαι στα εξής συμπεράσματα χωρίς να κάνω συγκρίσεις αφου τα μεγέθη χωρών,ανάπτυξης,τεχνολογίας στους δυο τόπους ,είναι ασύγκριτα.
Οι νοσηλευτές και νοσηλεύτριες του νοσοκομείου Ριου δίνουν καθημερινά μάχη να σώσουν τις ζωές δουλεύοντας με μηδαμινά μέσα και σε μη παράδεκτους χώρους εργασίας.
Ασφαλως η διοίκηση γνωρίζει και καταβάλει ανυπέρβλητες προσπάθειες για την βελτίωση της παροχής υπηρεσιών. Όταν υπάρχει μια νοσηλεύτρια και μια βοηθός της σε Kλινική που εχει κατα μέσον όρο 30 ασθενεις καθημερινα,τοτε πως τα πραγματα θα λειτουργήσουν ομαλά;
Οι νοσηλεύτριες δίνουν αγώνα καθημερινα για να προλάβουν και να κάνουν αυτο που πρεπει.
Το κράτος όμως αποζημιώνει τους ανθρώπους αυτούς με τον μισθό που θα τους κανει να νιώθουν δυνατοί για να δίνουν τον εαυτό τους καθημερινα παλεύοντας να σώσουν ζωές;
Ας προσπαθήσουμε ολοι μπαίνοντας στα νοσοκομεία να σεβαστούμε το έργο τους, να τους το δείξουμε επισης για να κάνουν με την σειρά τους το δυσκολο καθημερινα λειτούργημα τους".