Το διεστραμμένο μυαλό του αυτοκράτορα της Ρώμης, Νέρωνα (51 – 68), κατέβασε την ιδέα να φορολογήσει το κατρουλιό! Στα χρόνια του, τα ούρα πουλιόντουσαν, επειδή περιέχουν αμμωνία, την οποία οι αρχαίοι χρησιμοποιούσαν στην βυρσοδεψία και ως λευκαντικό για τα υφάσματα.
Ο φόρος καταργήθηκε μέσα στον χαμό που ακολούθησε την αυτοκτονία του.
Ο στρατηγός Σέρβιος Σουλπίκιος Γάλβας που ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας από το στράτευμα της Γαλατίας μπήκε θριαμβευτής στη Ρώμη. Σύγκλητος και πραιτοριανοί τον αναγνώρισαν αυτοκράτορα. Επτά μήνες αργότερα, δολοφονήθηκε. Ο νέος αυτοκράτορας, Μάρκος Σίλβιος Όθων, έμεινε στον θρόνο 88 ημέρες.
Ο επόμενος, Αίλιος Βιτέλλιος Γερμανικός, λιγότερο από χρόνο. Ο μεθεπόμενος, δέκα χρόνια (69 – 79). Ήταν ο γεννημένος το 7 μ.Χ. Τίτος Φλάβιος Βεσπασιανός, ιδρυτής της δυναστείας των Φλαβίων και προερχόταν από οικογένεια πληβείων. Ήταν γιος φοροεισπράκτορα και ήξερε πώς να μαζεύει χρήμα! Φορολόγησε τα πάντα και, βέβαια, επανέφερε την φορολογία στο κατρουλιό.
Στις μέρες του (από το 70) ξεκίνησε η ανέγερση του Κολοσσαίου αλλά στην ιστορία έμεινε για το κτίσιμο δημόσιων ουρητηρίων, τις βεσπασιανές όπως ακόμα και σήμερα τα ονομάζουμε. Η καινοτομία του ήταν ότι έβαλε εισιτήριο: Όποιος ήθελε να κατουρήσει, έπρεπε να πληρώσει είσοδο.
Ο θρύλος αναφέρει ότι ο γιος του, Τίτος (αυτός που ισοπέδωσε την Ιερουσαλήμ στα 70), διαμαρτυρήθηκε για την φορολογία στα ουρητήρια. Ο Βεσπασιανός πήρε ένα νόμισμα από τις εισπράξεις, το έδωσε στον γιο του και τον ρώτησε, αν του μυρίζει.
Ο Τίτος απάντησε «όχι». Τότε, ο Βεσπασιανός είπε την ιστορική φράση που ακόμα και σήμερα χρησιμοποιείται: «Το χρήμα δεν έχει μυρωδιά».
Πέθανε στις 24 Ιουνίου του 79. Δυο μήνες αργότερα, στις 24 Αυγούστου, ή έκρηξη του ηφαιστείου του Βεζούβιου έθαψε κάτω από την λάβα την Πομπηία και το Ερκουλάντεουμ (Ηράκλεια).
Μια χιλιετία αργότερα, όταν ο Ιωάννης Ακτήμων διαδέχτηκε τον Ριχάρδο Λεοντόκαρδο στον αγγλικό θρόνο (1199), βρήκε άδεια τα ταμεία. Απέλυσε όλους τους δημόσιους υπαλλήλους κι έπειτα τους έβαλε να αγοράσουν τις θέσεις τους για να επαναπροσληφθούν! Μετά, ανέσυρε μια παλιά έκτακτη εισφορά, σύμφωνα με την οποία οι φεουδάρχες, που πλήρωναν, απαλλάσσονταν από τις στρατιωτικές τους υπηρεσίες. Στα 17 χρόνια που έμεινε βασιλιάς, την εισέπραξε έντεκα φορές. Παρ’ όλα αυτά, τα ταμεία δύσκολα γέμιζαν. Οπότε, έβαλε φόρο στις χήρες που δεν ήθελαν να ξαναπαντρευτούν.
Όμως, η μεγάλη του φορολογική εφεύρεση είχε να κάνει με την σταύρωση του Χριστού, που άνοιξε νέους δρόμους στη δημιουργία κρατικών εσόδων: Θυμήθηκε ότι «οι εβραίοι σταύρωσαν τον Χριστό» και αποφάσισε να τους τιμωρήσει. Μόνο το 1210, οι εβραίοι κλήθηκαν να πληρώσουν 44.000 λίρες, όταν το 1207 ο φόρος εισοδήματος συνολικά είχε αποδώσει 60.000 λίρες.
Οι χρονογράφοι της εποχής τον χαρακτήριζαν άπληστο και ληστρικό. Συνέχισε να ανεβάζει τους φόρους, ώσπου οι φεουδάρχες επαναστάτησαν.
Οι αντίπαλοι συναντήθηκαν κοντά στο Ουίνσδορ. Βλέποντας πως οι αριστοκράτες είχαν περισσότερο στρατό, ο Ιωάννης τους κάλεσε να κουβεντιάσουν. Του ζήτησαν να υπογράψει ένα συμβόλαιο «χρηστής διοίκησης» και να ορκιστεί πως θα τιμήσει την υπογραφή του. Ο βασιλιάς δεν είχε καμία δυσκολία με τους όρκους. Έβαλε την υπογραφή του στο χαρτί που ονομάστηκε Magna Carta (Μάγκνα Κάρτα, Μεγάλη Χάρτα) και παραμένει ακόμα και σήμερα το πιο σπουδαίο έγγραφο της Αγγλίας. Ήταν 15 Ιουνίου 1215.
Παραβίασε την υπογραφή του από την επόμενη ημέρα. Όμως, ο γιος του, Ερρίκος Γ’, ήταν έξι χρόνων, όταν ανέβηκε στον θρόνο. Ώσπου να μεγαλώσει, η Μάγκνα Κάρτα είχε καθιερωθεί. Αλλά ο βασιλιάς, με την άδεια του πάπα που έπαιρνε 10% από τις εισπράξεις, συνέχισε να φορολογεί άγρια τους ευγενείς, κάθε φορά με την υπόσχεση πως θα είναι η τελευταία.
Στα τέλη του 1119 με αρχές του 1120, δημιουργήθηκε τάγμα ιπποτών για να προστατεύει τους προσκυνητές των Αγίων Τόπων. Ο βασιλιάς της Ιερουσαλήμ τους παραχώρησε μια πτέρυγα του ανακτόρου του, στον τομέα όπου παλιότερα υπήρχε ο εβραϊκός ναός του Σολομώντα. Για τον λόγο αυτόν, ονομάστηκαν Ναΐτες (ιππότες του Ναού). Ορκίζονταν ότι θα μείνουν άγαμοι και φτωχοί αλλά, σύντομα, απέκτησαν τεράστιο πλούτο και τρομερή δύναμη. Στην ακμή του, το τάγμα διέθετε 20.000 ιππότες. Βασιλιάδες και δούκες τους παραχωρούσαν φέουδα στην Ευρώπη: στη Γαλλία, την Ισπανία και την Αγγλία κυρίως.
Ο αρχικός σκοπός τους υποχώρησε. Τα κτήματα και οι επιδρομές τούς απέφεραν τεράστια κέρδη. Στα μέσα του 12ου αιώνα, κάστρα των Ναϊτών ήταν διάσπαρτα στη Δυτική Ευρώπη, τη Μεσόγειο και τους Άγιους Τόπους.
Η συσσώρευση μεγάλων ποσοτήτων χρυσαφιού τους μετέτρεψε σε τραπεζίτες που έφτασαν να δανείζουν με τόκο βασιλιάδες και προσκυνητές. Στα τέλη του αιώνα, ήταν πολύ μεγάλη οικονομική δύναμη. Όμως, από το 1304, φήμες διέτρεχαν την Ευρώπη για μυστικιστικές συναθροίσεις των Ναϊτών, αιρετικές απόψεις και επίδοσή τους σε σατανιστικές ιεροτελεστίες.
Τον ίδιο καιρό, ο βασιλιάς Φίλιππος Δ’ τον Ωραίο (1285 – 1314), της Γαλλίας χρειαζόταν χρήματα. Όπως έπραξε κι ο Ιωάννης Ακτήμων πριν από ένα αιώνα στην Αγγλία, θυμήθηκε ότι «οι εβραίοι σταύρωσαν τον Χριστό». Στα 1303, τους έδιωξε από τα εδάφη του και άρπαξε τις περιουσίες τους.
Τα χρήματα όμως τέλειωσαν.
Οπότε, ο βασιλιάς αποφάσισε ότι οι φήμες για τους Ναΐτες είχαν βάση: Την Παρασκευή, 13 Οκτωβρίου 1307, δημοσίευσε διάταγμα, σύμφωνα με το οποίο όλοι οι Ναΐτες ιππότες που βρίσκονταν στη χώρα, έπρεπε να συλληφθούν και οι περιουσίες τους να δημευτούν.
Η πράξη του έμεινε στην ιστορία και γι’ αυτό η «Παρασκευή και 13» θεωρείται γρουσούζικη μέρα.